Eindejaarsreeks: interventie

“Het voordeel van onze job is dat we eraan gewend zijn om met crisissen om te gaan, maar de coronacrisis is toch wel uitzonderlijk. Onze ploegen moesten van de ene op de andere dag compleet andere taken doen. Tegen de mensen gaan zeggen dat ze hun huis niet uit mogen of vragen waarom ze met de auto ergens naartoe rijden. Dat zijn verworven vrijheden, dingen die anders de normaalste zaak van de wereld zijn. Ook voor ons was en is dat allemaal bijzonder, op z’n zachtst gezegd.

Ikzelf heb de volledige interventiedienst in dit proces zo goed en zo kwaad als het kon geleid. Dat was meer dan eens lastig, vooral omdat ik een evenwicht moest vinden tussen telewerken en mijn ploegen coördineren op het terrein en briefen vanop kantoor.

2020 blijft het jaar van de gigantische informatiestroom. De regels kwamen er snel, veranderden snel en in het begin ook heel vaak. Nu zitten we gelukkig in wat rustiger vaarwater maar tijdens de eerste lockdown kwamen die maatregelen heel snel op ons af. Ik ben heel blij dat onze zone al volledig gedigitaliseerd was toen de crisis begon. Onze ploegen konden bijvoorbeeld alle briefings meteen checken in the field op hun smartphone in een beveiligde app. Ik kan me niet inbeelden hoe het was geweest zonder.

De coronacrisis is nog niet gedaan. Het is dus nog te vroeg om grote conclusies te trekken. Maar als diensthoofd blik ik met veel respect voor onze interventieploegen terug op 2020. Ze hebben zich allemaal bijzonder flexibel moeten opstellen. Hun diensturen werden volledig overhoop gehaald, ze moesten andere taken doen en meteen ook foutloos – zoals coronapatrouilles, fysieke overlegmomenten vielen weg, enzovoort. Het waren meer dan eens heel lange shiften, volledig weggemoffeld achter een mondmasker. Lichaamstaal en mimiek vielen weg. Dat dat niet erg comfortabel is, kan wellicht iedereen beamen.

Ik wens dat we in 2021 snel mogen terugkeren naar een zo normaal mogelijk leven. En vooral, dat iedereen zijn verworven vrijheden terugkrijgt.”