De senior van de maand april

Onze befaamde tweeling Jeanne en Marcelle van Sint-Maartensdal.  Geboren in Anderlecht op 9 april 1923.  Jawel, u leest het goed, op 9 april worden ze 95 jaar!  

Jeanne en Marcelle wonen ondertussen al 72 jaar in Leuven, voor sommigen al een heel mensenleven.  Van die 72 jaar verblijven ze al meer dan 40 jaar in Sint-Maartensdal. Onafscheidelijk, zelfs meestal identiek gekleed.  Ze horen gewoon bij de rijke geschiedenis van Leuven en zijn een vertrouwd straatbeeld wanneer ze samen op pad zijn.  

Beide dames ogen dan ook nog eens fotogeniek, zijn nog fier op zichzelf en komen nooit de deur uit zonder 'gecoiffeerd' te zijn, 'ongemaquilleerd' of zonder juwelen te dragen.  Hun mama wou geen 'voddenmadammen' en zorgde er steeds voor dat ze deftig en verzorgd voor de dag kwamen. Jeanne en Marcelle zijn deze leefregel nooit vergeten.

Hun geheim

Wanneer we een gesprek met deze dames aanknopen, af en toe doorspekt met Franstalige woorden, staan we ook nog eens versteld van hun fameuze geheugen. Beiden verklappen ons hun geheim hieromtrent, namelijk dat ze hun 'gezonde kop' te danken hebben aan het eten van pure chocolade … Côte d’Or, noir de noir.  Ze spreken uit eigen ervaring en benadrukken met stelligheid dat dit voor meerdere kwalen goed is.  Bovendien word je er ook niet dik van, zeggen ze.  Het bewijs wordt door hen geleverd, want samen zijn ze goed voor net geen 80 kilo droog aan de haak.

Maar ook hun gevoel voor humor is opmerkelijk.  Ze hebben een savoir vivre over zich, lachen graag en veel en ademen pure levensvreugde uit. Ze zouden graag de kaap van de 100 willen bereiken en dit kan volgens hen alleen maar door vrolijk te blijven en niet achterom te kijken. Regelmatig komen ze met een kwinkslag zo ad rem uit de hoek, dat we meerdere keren gieren van het lachen.

Al gniffelend beginnen ze te vertellen hoe ze geboren zijn. In een tijd waarin er geen sprake was van ziekenhuisonderzoeken of echografieën. Er werd er dan ook maar eentje verwacht. Jeanne werd als eerste geboren en groot was de verbazing van zowel mama Schollaert als de vroedvrouw wanneer er na een kwartier nog eentje kwam kijken. Marcelle is nummer twee. Gelukkig was er een attente 'bobonne' die de eerste schok mee kon opvangen en die de tweeling mee heeft groot gebracht.

Vluchten naar Frankrijk

Ze blijven 4 jaar in Anderlecht wonen maar na een inbraak in hun woning, nota bene door een inbreker die achteraf 13 moorden op zijn kerfstok bleek te hebben, verhuizen ze naar Herent. Ze gaan evenwel in Brussel naar school en op de Boulevard Anspach doorlopen ze de 'coiffeuse-school'. Beiden behalen ze hun diploma als kapster.

Ze zijn 17 jaar wanneer de oorlog uitbreekt. Hun vader is op dat moment directeur van een meubelfabriek in Mechelen. Op hun identiteitskaart staat vermeld dat ze verplicht zullen weggevoerd worden. Hun vader beslist om te vluchten naar Frankrijk. In een camionette, met matrassen op de bodem om te kunnen overnachten onderweg, zijn ze 16 dagen onderweg. Nabij Perpignan vinden ze onderdak in een kazerne. Het blijken moeilijke tijden, ze worden er door de bewoners van het dorp uitgescholden omdat de koning van België gecapituleerd heeft.

Maar na de oorlog maken ze hun 'coiffeuse-opleiding' ten gelde en beginnen ze een kapsalon voor dames in Herent. In 1946 verhuizen ze naar Leuven. Jeanne huwt in 1947, Marcelle blijft alleen, ze ziet mannen niet zo zitten zegt ze … Gelukkig had de echtgenoot van Jeanne er geen probleem mee dat zijn vrouw meer tijd doorbracht bij haar tweelingzus dan bij hem.  

Rituelen

Tijdens ons gesprek valt het meerdere keren op dat beiden zo frêle ogen, ze lijken zo breekbaar en zijn door de jaren heen steeds kleiner en kleiner geworden. Maar schijn bedriegt. Beide dames zijn ondertussen bijna 95 en nog steeds actief bezig. Naar eigen zeggen doen ze nog alles zelf in hun huishouden, alleen neemt het dubbel zoveel tijd in beslag als vroeger, verklaren ze lachend. 

Een woonzorgcentrum, oftewel 'het gesticht' zien ze nog niet zitten, da’s voor oude mensen … Marcelle heeft nog nooit een ziekenhuis van binnenuit gezien en Jeanne heeft in 1991 haar enige ziekenhuisopname gekend voor een gebroken heup.  Ze volgen dan ook het advies van hun huisarts die zegt dat ze veel moeten blijven bewegen en stappen.

Ze hebben zo hun vaste dagelijkse rituelen.  Hun dag begint rond 8 u ’s morgens en de tijd tussen opstaan en gaan slapen is volledig gevuld. Hun dagen zijn zelfs te kort zeggen ze. Aankleden, make-up, ontbijt, winkelen, eten maken, (af en toe een dutje in de zetel), afwassen, tv-kijken. Ze zijn altijd te vinden voor een quiz op tv, 'goed voor de kop'. Hun bed zoeken ze op rond 22.30 uur.

Om de 14 dagen staat er een belangrijke uitstap in hun agenda, namelijk een bezoek aan hun 'coiffeuse' op de Mechelsesteenweg. Ze worden dan persoonlijk opgehaald door de echtgenoot van de kapster!

Wanneer we informeren of er ook al eens een onenigheid tussen beiden opduikt, antwoorden ze al lachend dat hun enige en eeuwige discussie het 'sausgebeuren' in de keuken is.  Jeanne verklaart dat Marcelle geen saus wil eten maar steeds een stevige pap als saus verkiest.  Marcelle verweert zich door te zeggen dat Jeanne geen saus wil maar een dunne lopende vloeistof …

We vertrekken met spijt in ons hart bij deze dames die ons 2 uur geanimeerd bezig gehouden hebben. De tijd is voorbij gevlogen. Hopelijk staat er voor hen nog veel tijd op hun tellertje!