De senior van de maand november
Christian Delcart - Chrie voor de vrienden - is onze senior van de maand november. Ze heeft al sinds haar jeugd haar hart verpand aan Leuven, maar pas op latere leeftijd ruilt ze haar huis in Dendermonde om voor een appartement in de stad der Pietermannen, dichter bij haar kinderen en het UZ Gasthuisberg waaraan ze zo veel te danken heeft. Ze voelt zich echt thuis in Leuven en steekt haar liefde voor de stad niet onder stoelen of banken.
'Mijn naam is Christiane Delcart. Iedereen kent mij weliswaar als Chris of Chrie.
Oorspronkelijk kom ik uit het Dendermondse, ik woonde vele jaren in Lebbeke, het dorp van chocolade Callebaut en peperkoek Vondelmolen.
Pas in 2012 werd Leuven onze thuisstad. En dat hebben wij ons geen seconde beklaagd! Wij kenden Leuven echter al veel langer. Als jong kind was ik ziek geworden, ernstig ziek. Mijn ouders gingen met mij van dokter naar dokter, van ziekenhuis naar ziekenhuis. Niets hielp en nergens kregen wij een bevredigend antwoord. En wat deden de mensen toen? Ja, ze gingen naar Leuven. Dit alles is wel vijftig jaar geleden! Hier vonden de artsen wat er met mij aan de hand was en kon ik de noodzakelijke hulp krijgen. Vanaf dat ogenblik draag ik Leuven en UZ Gasthuisberg in mijn hart.
En dat bleek ook zo voor Elke, onze dochter. Zij kwam hier studeren, leerde hier haar man Johan kennen, voelden zich thuis in hun eigen huis en kregen twee zonen.
Toen mijn gezondheid er geleidelijk aan fel op achteruit ging, hebben mijn man en ik de beslissing genomen om hier te komen wonen. Het huis in Lebbeke werd verkocht en hier verwierven we een mooi appartement. Dat bleek een heel goed besluit te zijn, geen lange ritten naar het UZ Gasthuisberg of naar de kinderen meer. Nu is dat bij wijze van spreken om de hoek.
Bovendien is Leuven gewoon een prachtige stad, een aangename stad, een culturele stad. Hier komen wonen was eigenlijk een voorrecht!
Mijn man Jo en ik genoten heel erg van onze wandelingen in het Provinciedomein, dat is zowat onze “achtertuin”. Het is daar altijd mooi, in elk seizoen.
De Kruidtuin is ook een van onze favoriete plekken. Daar is alles mooi en zeer goed onderhouden. De tuinmannen zijn altijd bereid om uitleg te geven. Ik heb vaak een vraag, ik wil graag zoveel mogelijk te weten komen. En Jo maakte daar de prachtigste foto’s. Wij zijn ook grote fans van de Stadsschouwburg.
Trouwens, wij hebben daar een vaste plek op de eerste rij. Ik ben namelijk slechtziend en op deze manier kan ik nog wat zien van hetgeen er op het toneel gebeurt. Dat is heel attent en ik ben hiervoor heel dankbaar.
Helaas is mijn leven ondertussen drastisch veranderd.
Jo is 3 jaar geleden aan kanker gestorven. Hij die nooit ziek was en jarenlang voor mij heeft gezorgd, heeft de strijd tegen zijn “wrede beest” verloren. Dat was bijzonder hard om dragen. Het heeft me heel wat tijd gekost om terug een “normaal” leven te leiden. Echt normaal wordt het natuurlijk nooit meer, want niets of niemand kan mijn geliefde vervangen. Maar zoals ik Jo op zijn sterfbed beloofd heb, zal ik altijd mijn best doen. Dat probeer ik elke dag weer.
Hij is dan wel niet meer aan-wezig maar wel ster in-wezig!
Hij maakt nog steeds deel uit van mijn leven. Zo ga ik terug wandelen in het Provinciedomein en de Kruidtuin. Ik ga naar ons favoriete restaurant en zit aan “ons” tafeltje. Ik ga terug naar de schouwburg en zit op de eerste rij. Nu natuurlijk tijdelijk niet vanwege Covid19.
Maar vooral onze kinderen en kleinkinderen spelen de grootste rol in mijn leven. Zij maken mijn geluk vandaag.
Het leven hier in Leuven heeft mij gelukkig ook veel gegeven. Vooral veel vriendschap. Toevallige ontmoetingen die uitgroeien tot hechte vriendschappen! Zeer waardevol!
Ik hou van het leven.
Ik hou van Leuven !
Lieve groeten,
Chrie'