Senior van de maand mei

Yvonne is in 1934 geboren in Bierbeek. Als enige meisje in het gezin kon ze, zoals vroeger zo vaak het geval was, maar tot haar veertiende naar school gaan. Dit in tegenstelling tot haar drie broers. Haar eerste werkervaring deed ze op bij Van Diest, waar ze aan de lopende band herenhemden maakten. Het begon met draadjes wegknippen van de afgewerkte hemden, maar na verloop van tijd stond ze ook mee aan de band om stukken aan elkaar te zetten, of knopen aan te naaien. Yvonne heeft er een jaar of drie gewerkt, tot ze trouwde en bij haar schoonfamilie op de boerderij hielp met witloof oogsten.

De gekste dingen in Lovenjoel

Na de geboorte van haar twee zoons verhuisde Yvonne naar Leuven, waar ze in de Parkstraat een eigen groentewinkeltje begon. 'Ik reed dan met een vrachtwagen van 3 ton naar de markt in Brussel. Er was daar toen een grootmarkt waar eigenaars van winkels hun producten konden gaan halen', legt onze senior van de maand uit. Een tijd later verhuisde het gezin naar Lovenjoel en werkte Yvonne bij Salve Mater (een psychiatrische instelling voor vrouwen) in het paviljoen 'waar de dames dan iets meer en beter eten kregen', aldus Yvonne. 'We maakten daar toen de gekste dingen mee. Ik weet nog heel goed dat er toen een vrouw met schizofrenie verbleef die altijd op haar tippen liep en waar je voorzichtig bij moest zijn omdat ze altijd snel verschoot. Op een dag liep ik daar dus eens in de gang met een volle plateau en wist ik dat ze achter me liep. Ik zei natuurlijk niets om haar niet te laten verschieten. Tot ze ineens zelf haar lach niet meer kon inhouden, me aan mijn schouders vastnam en me heen en weer begon te schudden. Je kan waarschijnlijk al raden wat er gebeurde met die plateau: al de koffie en melk door elkaar!' (lacht).

Momenten om te koesteren bij de catering van Sabena

Yvonne en haar man gingen uiteen. Zij verhuisde terug naar Leuven en ging aan de slag bij Sabena, waar ze bijna 20 jaar heeft gewerkt in de catering. 'Karolina heeft op dezelfde dienst ooit eens een maand studentenwerk gedaan toen ze net 18 jaar was geworden, al werkte ik er op dat moment niet meer. Ik heb nooit ergens zo hard moeten werken, maar ik heb ook nooit ergens liever gewerkt. Zelfs nu heb ik nog contact met enkele collega’s van toen en dan bellen we elkaar', vertelt Yvonne. En dat het hard werken was, blijkt uit alle voorbeelden die Yvonne aanhaalt. Maar ze herinnert zich vooral de mooie momenten: 'We hebben daar vaak tegen de klok moeten werken zodat de vliegtuigen op tijd konden vertrekken. Onze ochtendshift duurde bijvoorbeeld tot 13u15 en dat was vaak ook het moment dat het vliegtuig vertrok. Mijn collega en ik stonden dan vaak samen te kijken naar het opstijgende vliegtuig en dan waren we elke keer trots dat we daar de hele ochtend aan hadden voorbereid om die mensen een goede en aangename vlucht te bezorgen.'

Na haar carrière bij Sabena heeft Yvonne nog enkele jaren als vrijwilliger bij stad Leuven gewerkt en het onthaal verzorgt van o.a. de Romaanse Poort, de Kruidtuin en het stadhuis, tot ze door moeilijkheden met haar knie thuis bleef om volledig van haar pensioen te genieten. Maar ook dan zat Yvonne niet stil en paste ze op haar kleinkinderen en ging ze hen op woensdagmiddag van school halen.

Erover is erover

Net als dochter Karolina is Yvonne graag onder de mensen. “'Ik heb ook nu nog graag volk over de vloer, maar dat moet niet te lang duren. Vroeger zette ik me vaak in de deuropening en kwamen de buren langs om te praten en nu komt er geregeld een buurman langs om te praten. En ook met de dames van Zorg Leuven die al enkele jaren elke dag langskomen, kan ik goed babbelen.'

We vragen hen in welke opzichten moeder en dochter nog op elkaar lijken, waarna Yvonne en Karolina even lachen en elkaar aankijken. 'We zijn allebei heel geduldig, maar als we boos zijn, dan zijn we ook écht boos.' “'Erover is erover', vult Karolina aan.

Een 'goei'

Dat Karolina bij de politie werkt vindt Yvonne heel leuk, al was dat vooral toeval, want als kind was het niet haar droom. 'Ze werkte destijds bij de bakker toen er een artikel in de Passe-partout stond over werken bij de politie. Ik heb haar dat toen laten zien en gevraagd of het niets voor haar was. Ze heeft dan ingangsexamen gedaan en voor de sportproef heeft haar broer nog een traject uitgestippeld en getimed, zodat ze goed voorbereid was. Een van de collega’s van haar papa, die ook inspecteur was, heeft toen nog gezegd dat ze een goei ging zijn.' En dat is ze ook. 'Karolina heeft een goed luisterend oor. Ik kan alles tegen haar zeggen en zij ook tegen mij. Ook als we vragen om iets onder ons te houden, dan blijft dat zo. Wij kunnen elkaar echt vertrouwen. Daarnaast is ze ook heel betrokken en lief, voor mij maar ook voor anderen. Toen ik hoorde dat ze de doelgroep senioren gaat versterken als  senioreninspecteur, wist ik direct dat ze dat goed gaat doen. Het is echt iets voor haar”, besluit Yvonne vol trots in haar ogen.