De senior van de maand december

Herman Verbruggen is geboren in Mol op 10 december 1948.  Een kind uit de naoorlogse jaren.  De middelste van 5 kinderen, 5 jongens nota bene.  Zijn beeld over de oorlog werd gevormd door de verhalen die zijn vader soms vertelde, echter nooit vanuit een donkere inslag, wel steeds met een vorm van heroïek waardoor er nooit echt een traumatisch beeld is blijven hangen van deze periode.

Momenteel woont Herman in Wijgmaal met zijn echtgenote Riet.  Samen met haar heeft hij 3 kinderen, 2 dochters en een zoon.  Herman is gezegend met 6 kleinkinderen die allemaal in Wijgmaal naar school gaan.  Een schooltje dat vlak tegenover zijn woning ligt waardoor de kleinkinderen zowel ’s morgens als ’s avonds binnen wippen.  Soms zijn ze er alle 6 tegelijk en aan de warme blik in zijn ogen te zien, vindt hij dit geweldig !

Workaholic

In zijn huidige leven is Herman gepassioneerd gids met een grote interesse in de geschiedenis van Leuven.  In het geneeskundig museum HISTARUZ (Historisch Archief Universitaire Ziekenhuizen Leuven), gevestigd in het ziekenhuis St. Rafaël, neemt hij een grote voortrekkersrol op zich wat betreft het catalogiseren van oude medische materialen.  En hier komt zijn opleiding tot verpleger van pas.  Van 1967 tot 1970 studeerde hij voor verpleger.  Hij behaalde hierna ook het diploma van ‘master in de medisch sociale wetenschappen en het ziekenhuisbeleid’.  Na zijn studies is hij meteen gehuwd en ging hij samen met zijn vrouw Riet, als ‘sociaal koppel’, zonder enige spaarcent op zak, wonen in Sint-Maartensdal.  Riet ging werken terwijl Herman zijn master behaalde.

In 1972 begint hij te werken in de operatiezaal van het ziekenhuis St. Rafaël om er na enkele maanden de nieuwe spoedafdeling in het VCTB-gebouw (voorlopig centraal technisch blok) mee op te starten.  Hij stampt er samen met Professor en diensthoofd Herman Delooz een nieuwe spoeddienst uit de grond.  Deze dienst verhuist in 1983 naar het nieuwe ziekenhuis Gasthuisberg.  Herman blijft er tot 2008 aan de slag, tot wanneer hij in brugpensioen gaat.  De laatste jaren van zijn carrière oefent hij een beleidsmatige functie uit als verpleegkundig manager voor de kritieke diensten.

Herman beschrijft zichzelf als een workaholic, hij zit graag onder de mensen en kan moeilijk stil zitten.  Hij bekent dat hij nooit veel thuis is geweest.  Zelfs tijdens de weekends gingen hij en zijn echtgenote Riet 20 jaar lang mee met de Chiro van Wijgmaal als volwassen begeleider en kookouder.

Dankzij een hernia

Hoe groot zijn passie voor geschiedenis op dit ogenblik is, zo weinig interesse was er vroeger.  Deze interesse werd pas gewekt in 1975.  Door een hernia geveld en gedwongen tot platte rust, kreeg hij van Riet een boek in de handen gestopt met als titel “De schreeuw van Katelijne”, over de opkomst van het Protestantisme in Leuven.  Herman was meteen gefascineerd door de beschrijving van de gebouwen die hij herkende en nam zich voor om met het boek in de hand de stad in te trekken van zodra hij opnieuw te been was.

Op datzelfde moment wordt het 75-jarig bestaan van het universitaire ziekenhuis gevierd; we zitten dan in het jaar 2004.  Hij vat de idee op om beide thema’s samen aan te pakken en een wandeling doorheen Leuven annex tentoonstelling te organiseren.  Hij schrijft een boekje over de gezondheidszorg in Leuven, uitgegeven door het universitair ziekenhuis.

Ziekenhuismuseum

Ondertussen blijft hij zich intensief inzetten voor het ziekenhuismuseum HISTARUZ, opgericht in de oude dienst gezwelziekten.  Het museum herbergt een heleboel oude medische materialen afkomstig van binnen- en buitenland, erfstukken van dokters en professoren.  Het museum leent ook stukken uit aan andere musea of verenigingen.  Voorlopig blijft het nog 2 jaar gehuisvest op de Kapucijnenvoer tot het afgebroken wordt en een nieuwe locatie toegewezen krijgt binnen de gebouwen van het ziekenhuis, maar dan langs de Minderbroederstraat.

Vanuit zijn medische-verpleegkundige opleiding wordt Herman vaak gevraagd een zicht te werpen op onbekende en vreemde medische voorwerpen.  Zo blijven er momenteel nog meer dan 10.000 stuks te beschrijven …

Gebroeders Tasset

In zijn eigen deelgemeente Wijgmaal is Herman eveneens verantwoordelijke voor de heemkundige kring “Werkgroep van Wichmaele tot Wijgmaal”.  Vanuit zijn passie voor geschiedenis, spit hij het (oorlogs)verleden van de stad uit en tracht hij de familiegeschiedenis van bekende personen uit te pluizen.  Zijn bevindingen schrijft hij met plezier neer in publicaties. 

Zijn interesse in de geschiedenis van Wijgmaal werd gewekt toen hij zich begon af te vragen wie de gebroeders Tasset in Wijgmaal waren.  Toen hij hun graven niet kon vinden in Wijgmaal, is hij via info te weten gekomen dat ze gesneuveld waren in Passendaele op 19 en 21-jarige leeftijd.  Hun graven heeft hij tenslotte gevonden in Adinkerke.  Ook de figuur van Eduard Remy en de geschiedenis van de vroegere stijfselfabriek is hem door en door bekend. 

VZW 'TILA'

De weinige vrije tijd die er nog overblijft gidst hij in Leuven.  Zij visie is dat info dient gedeeld te worden en vanuit dat gezichtspunt heeft hij de VZW ‘TILA’ opgericht, Toerisme In Leuven Anders.  Indien je Herman wil bereiken voor een georganiseerde wandeling doorheen Gasthuisberg, de stad Leuven, het ziekenhuismuseum of Wijgmaal, kan je hem altijd googelen.  Hij benadrukt met twinkelogen dat bij het googelen van zijn VZW je best het voorvoegsel VZW intypt om te vermijden dat je op één of andere promiscue site uitkomt …