Senior van de maand juli

‘Mijn moeder hield echter zo niet van ziekenhuizen en moeders wil is wet, dus verpleegster worden was geen optie. Althans toch niet tot ik 21 jaar werd,’ aldus Josee. Verpleegster worden was voor haar immers een passie en een roeping. ‘Toen ik eindelijk oud genoeg was, kon niemand me nog tegenhouden hoor en toen startte ik met mijn studies verpleegkunde.’

Na haar studies was Josee een tijdje privé-verpleegster. Haar droom was om te werken op één van de toenmalige Congoboten. En dus solliciteerde ze bij Agence Maritime. Om op een Congoboot te werken, moest Josee eerst een stage anesthesie te volgen. Dat kon in het Bethaniëhuis in Sint-Anthonius, een algemeen- en psychiatrisch ziekenhuis. ‘In het jaar 1957 begon ik er mijn stage’. Josee hoopte er alles over anesthesie te leren door te helpen in de operatiezalen. ‘Maar door de Aziatische griep, die toen woekerde, beperkte mijn stage zich tot psychiatrische tbc-patiënten verzorgen. Van de beloofde anesthesiestage kwam dus niet veel terecht. En ik had geen specifieke opleiding gevolgd om als psychiatrisch verpleegster te werken. Daarom besloot ik om in het weekend psychiatrie bij te studeren. Zo kon ik die mensen toch wat beter helpen.’

En van het één kwam het ander. Josee startte in 1963 in Leuven aan de Hogere Normaalschool voor Verpleegkunde. Een jaar later behaalde ze in de eerste lichting van de opleiding ziekenhuiswetenschappen, afstudeerrichting scholing, haar diploma.



Hierna werd Josee hoofdverpleegster in het ziekenhuis in Bonheiden. ‘Op  mijn dienst beoefende ik een verzameling van zowat alle disciplines’, aldus onze senior. ‘Als er plaats te kort was op een afdeling, ving onze afdeling deze patiënten op. Ik vond dat een mooie kans om veel bij te leren!’



In 1968 kwam er een vacature vrij in de verpleegsterschool te Leuven. (de school die recentelijk gesloopt werd)

Ooit had Josee hier een proefles gegeven. ‘Dat moet bijgebleven zijn, want ik werd aangenomen. Ik bleef hier met veel plezier werken tot aan m’n pensioen.’ Josee kreeg een groot afscheidsfeest. Dat vond plaats in de Kempen. Het werd een feest om nooit te vergeten en uiteraard werden er plannen gesmeed om er een jaarlijkse traditie van te maken. En zo komt het dat Josee tot op de dag van vandaag éénmaal per jaar met haar ex-collega’s afspreekt, ergens in de stille Kempen om oude verhalen levendig te houden en te genieten van elkaars gezelschap.   

Ook nu nog, terwijl ze geniet van haar pensioen, komt mensen helpen bij Josee op de eerste plaats. Haar telefoons rinkelen regelmatig en dan biedt ze met veel empathie een luisterend oor voor al wie haar nodig heeft. Niets is haar te veel en ze helpt tientallen senioren met raad en daad.

Dat doet ze met heel haar hart. En natuurlijk is het haar grootste hoop dat ze dat nog vele jaren zo kan blijven doen. ‘Want zeg nu zelf: wat is er schoner dan gezond van lichaam en geest elke dag weer te mogen opstaan om anderen van dienst te zijn?’  Het is waar, Josee. We hopen het met je mee.