Senior van de maand maart

Wanneer ze op een namiddag een gesprek met de man en zijn gezelschap aanknoopt, voelt Patricia zich heel welkom. De man heet Tuur. Hij vertelt enkele anekdotes waarmee hij iedereen aan het lachen maakt. Onze senioreninspecteur denkt onmiddellijk 'wat zou het leuk zijn, mocht Tuur "senior van de maand” willen worden', en vraagt of hij dat ziet zitten. Tuur knikt instemmend en ze maken onmiddellijk een afspraak voor een interview en een foto. Patricia arriveert op de afgesproken dag en het afgesproken uur in de cafetaria van het dienstencentrum, en Tuur zit al trouw op post. Ze zetten zich apart om in stilte te kunnen praten, waarna vrijwilliger Tony (senior van de maand maart 2017) hen een gratis koffie aanbiedt. Hieronder vind je het relaas van de leuke en interessante babbel die zich vervolgens ontspon tussen onze senioreninspecteur en Tuur. 

Even voorstellen

Ik maak kennis met Arthur Meurrens, in het dagelijks leven Tuur.

Arthur is geboren in het ouderlijke huis in de Jan Davidtsstraat te Kessel-Lo op 14/10/1929 en is dus 90 jaar oud. Zijn ouders huurden het pachthof van Davidts, een boerderij. Arthur is opgegroeid als jongste van zeven kinderen, vijf jongens en twee meisjes, waarvan één jongen op jonge leeftijd is overleden.

Theofiel, de oudste van de zeven kinderen, woont op zijn 97ste, samen met zijn echtgenote, in hun woning in Linden. Zij zijn dit jaar 77 jaar gehuwd, wat toch wel uniek is.

Zus Germaine is 92 jaar oud, woont in Kessel-Lo en komt vaak op bezoek bij Arthur.

Na een lange pauze van 7,5 jaren zijn er nog vier kinderen geboren, twee meisjes en twee jongens. Eén van de zussen, Marie-José, is 82 jaar en werkt nog steeds als toezichthoudster in het M-Museum in Leuven.

Nooit kunnen wandelen

Toen Arthur 3 of 4 maanden oud was, stelde zijn mama op een ochtend, toen ze hem uit bed haalde, vast dat  de rechterarm en het rechterbeen van haar zoontje verlamd waren. De diagnose poliomyelitis werd gesteld. Arthur was één van de eerste slachtoffers van poliomyelitis in België, beter gekend als kinderverlamming. Hij heeft nooit zelfstandig kunnen stappen. Van rolstoelen was er in de jaren 1930 geen sprake. Arthur werd heel veel gedragen door zijn ouders, broers of zussen. Wanneer zijn ouders aan het werk waren op de boerderij en de andere kinderen naar school waren, was kruipen voor Arthur de enige manier om zich zelfstandig te verplaatsen.

In 1936 verhuisde het gezin van de boerderij naar een café met danszaal in dezelfde straat, maar op grondgebied Linden. Papa Meurrens bleef werken op de boerderij, terwijl mama het café openhield. In 1938 is de papa van Arthur verkozen tot schepen van Linden. Tot hij 80 jaar oud was, is hij altijd schepen geweest en af en toe ook waarnemend burgemeester.

Driewieler

In 1939 werd de eerste driewieler met trappers aan het stuur gemaakt door fietsenmaker Jozef Pardon. De ouders van Arthur betaalden voor de aankoop van een driewieler in die tijd 2000 Belgische frank. Arthur kon zelfstandig met de driewieler rijden en gebruikte deze voor korte afstanden. Voor langere afstanden duwde een hond achteraan de driewieler de fiets vooruit.

Pretoogjes

In 1962 is Arthur gehuwd in Linden met zijn echtgenote Victorina. Arthur en Victorina krijgen samen twee kinderen en vier kleinkinderen. Arthur glundert wanneer hij over zijn vier kleinkinderen vertelt. Een jaarlijks etentje met zijn vier kleinkinderen is een traditie en voor Arthur ieder jaar opnieuw een heel speciaal moment.

Arthur en Victorina woonden hun leven lang in de Poortveldstraat in Kessel-Lo. Dankzij voormalig schepen Alfred Vansina, heeft Arthur in die tijd een aangepaste nieuwbouwwoning kunnen bekomen.

Studies Lederbewerking

Arthur was 7 jaar en ging niet naar school. In die tijd was er geen onderwijs voor andersvaliden. In het café kwam er toen een architect die aanbood om Arthur bij hem thuis les te geven en zo leerde de knaap lezen en rekenen.

Pas in 1939 werd Arthur voor het eerst ingeschreven in een school in Linden, waar hij bleef tot na de tweede wereldoorlog. Arthur is nooit bij de pakken blijven zitten en wou een vak leren. Veel keuze had Arthur niet omdat hij voor een zittend beroep moest kiezen. In eerste instantie dacht hij aan uurwerkmaker maar in 1948 begon Arthur aan de opleiding 'maroquinerie' of lederbewerking in Charleroi. Na drie jaar had hij een diploma op zak, nadat hij afstudeerde met grote onderscheiding.

Loopbaan

Met zijn diploma op zak is Arthur voor het eerst aan het werk gegaan bij Devos op de Tiensesteenweg in Leuven voor vier jaar. Op dat moment werd er op de driewieler van Arthur een motortje geplaatst op het voorwiel en werd de hond overbodig.

Van 1953 tot 1954 ging onze senior van de maand werken bij de firma Litanie in de Ernest Solvaystraat in Kessel-Lo. Arthur verdiende daar toen 20 Belgische frank per uur. Hij stikte riemen en maakte portefeuilles van de restjes van het leder van de riemen.

Ondertussen, in 1955, kocht Arthur op 26 jarige leeftijd zijn eerste auto, tweedehands. Deze auto, een Renault, moest volledig aangepast worden zodat Arthur hem zelf kon besturen.

In 1961 is Arthur aan de slag gegaan in Leuven, bij de firma Fax op de Bondgenotenlaan, voor een periode van 17 jaar. Arthur reed met zijn Renault naar het werk waarna hij van aan zijn parkeerplaats over de rijbaan tot in de winkel kroop.

Dagelijks kreeg hij boetes van de politie voor foutparkeren, waarna de politie enige tijd later bij Arthur thuis kwam om hem aan te manen deze boetes te betalen. Arthur weigerde ook maar één boete te betalen en moest voor de rechter verschijnen. Hij wou de rechter confronteren met zijn handicap en reed met zijn rolstoel tot in de rechtbank. Dit voorval zorgde ervoor dat de parkeerkaart voor mindervaliden in Leuven werd ingevoerd.

Verlies

In juni 2006 is Victorina door ziekte noodgedwongen verhuisd naar het woonzorgcentrum Bethlehem in Herent, waar zij in 2014 overleed. Victorina was net geen 90 jaar. Arthur is in de woning in de Poortveldstraat blijven wonen tot zelfstandig thuis wonen voor hem te moeilijk werd. Arthur nam in 2014 zijn intrek in woonzorgcentrum Ter Vlierbeke.

De 80-jarige is hier heel positief over: hij is dankbaar voor de verzorging en de hulp bij taken die hij zelf niet meer kan. Hij is trouwe klant in de cafetaria van het dienstencentrum, waar hij geniet van momenten met familieleden en zijn jeugdvriendin Jeanne.

Arthur en Jeanne kennen elkaar sinds hij 12 jaar en Jeanne 14 jaar oud was. Jeanne is vorig jaar in het woonzorgcentrum komen wonen op 92 jarige leeftijd. Zo zie je maar dat sommige wegen elkaar later terug kruisen.

Bezige bij

Arthur houdt van amusement. Zowel vroeger als nu kan je hem vinden in een café, op een terrasje of een evenement in Leuven. Vroeger reed Arthur samen met vrienden met zijn auto naar dancings, kermissen en cafés. De vrienden haalden Arthur uit de auto en droegen hem binnen, waar er altijd wel iemand was die zijn barkruk wilde afstaan. Nu maakt Arthur regelmatig gebruik van DAV, de dienst aangepast vervoer voor andersvaliden.  Wist je dat het eerste busje bij DAV destijds door Arthur is ingehuldigd?

In april gaat Arthur met de trein naar een beurs voor mensen met een beperking in Flanders Expo in Gent. Hij belt de dag voordien naar Brussel om te melden wanneer en welke trein hij wilt nemen en meldt zich de dag van zijn rit aan in Leuven aan het loket. De stationschef en twee helpers helpen Arthur dan op de trein. Eénmaal in Gent toegekomen hij daar opnieuw opgewacht en van de trein geholpen. 'De trams zijn toegankelijk voor rolstoelgebruikers. Ik geraak overal', vult Arthur aan. 'En in de zomer ga ik met een vriendin een dag naar Oostende, alweer met de trein.' En daar zijn alweer die pretoogjes.

Als afsluiter

'Wat Arthur voor mij zo bijzonder maakt, is dat hij ondanks zijn beperkingen zo positief in het leven staat', aldus Patricia. 'Dat komt grotendeels door de manier hoe je zelf omgaat met anderen,' vult Arthur aan. 'Wat je zelf geeft, krijg je ook vaak terug. Mensen stellen in het leven teveel eisen waardoor ze nooit iets bekomen. Je moet openstaan voor de mogelijkheden die er zijn en die kansen grijpen.' Zo heeft Arthur gans zijn leven geleefd en heeft hij heel veel kunnen bekomen en realiseren.

Ik stel voor aan Tuur om het geschreven interview via de leidinggevende van het dienstencentrum aan hem te bezorgen waarop hij trots zegt 'je mag het ook rechtstreeks naar mij mailen hoor' en hij overhandigt mij een visitekaartje met zijn e-mailadres. Ik sta versteld hoe Tuur op zijn leeftijd mee is met zijn tijd op vlak communicatiemiddelen. Zijn smartphone ligt tijdens het gesprek binnen handbereik op tafel.

Ik bedank Arthur voor zijn mooie verhaal en wens hem nog veel succes. 'En tot ziens in de cafetaria van het woonzorgcentrum of ergens in Leuven!'