Hugo Vranckx is onze senior van de maand augustus 2024

Hugo Vranckx uit de Lodreef in Kessel-Lo is al van op jonge leeftijd actief betrokken bij het parochieleven in Blauwput in deelgemeente Kessel-Lo. Vooral voor de Chiro is zijn hart altijd blijven kloppen. Sinds zijn zevende heeft deze jeugdbeweging hem nooit meer los gelaten. Net zoals de jonge Chirogeneratie gaat ook deze senior nog elk jaar ‘op bivak’. 

Hugo werd geboren op 20 april 1951 in Kessel-Lo. Samen met zijn tweelingbroer, één oudere en één jongere broer woonde hij met zijn ouders in de Pieter Nollekensstraat. 'Mijn vader en moeder hadden elkaar leren kennen in de centrale gevangenis in Leuven',  vertelt Hugo. Niet als gedetineerden, zo blijkt : 'Mijn vader deed de administratie in de gevangenis , mijn moeder was er in de naoorlogse jaren cipier. Vader, die maar bleef studeren en zelfs zijn universitair diploma haalde, trok daarna naar de Generale Bankmaatschappij om er carrière te maken. Moeder bekommerde zich fulltime om het huishouden en haar 4 zonen', aldus Hugo. 

Chiro boven!

Schoollopen deed Hugo in de ‘broederkesschool’ in de Patroonschapsstraat Kessel-Lo , nu basisschool De Mozaïek. Daarna trok hij naar het Sint-Pieterscollege in Leuven om tenslotte nog enkele jaren als ‘interne’ op college in Overijse te gaan. En de vrije tijd, die werd vooral doorgebracht in de plaatselijke Chiro. 'Ik begon samen met mijn tweelingbroer bij de speelclub, de jongste afdeling bij de Chiro. We hadden onze lokalen in de plaatselijke lagere school. Later verhuisden we naar een oude boerderij in de Elf Novemberlaan die eigendom was van het bisdom. Daar hadden we veel meer ruimte om te spelen. In de school moesten we het doen met een verharde speelplaats. Nu kregen we een mooi groen terrein in de plaats.'

Hugo doorliep alle Chiro-afdelingen om op zijn zeventiende zelf leider te worden. 'Ik werd verantwoordelijk voor de rakkers, acht- tot twaalfjarigen. Herwig Beckers was toen leider van de oudere kerels. Nadat de kinderen naar huis waren en onze lokalen waren gekuist, was het tijd om met de leiders te ‘breaken’, wat in feite betekent dat we kattenkwaad gingen uitsteken. Zo verkenden we uitgebreid de riolen die toen op de Eenmeilaan werden aangelegd. Te voet maar zelfs met de fiets. Toen we eens vastreden in de versmallende riolen, moest iemand van ons te voet terug om werktuigen te gaan halen om de fietsen uit mekaar te halen omdat we niet konden keren. Een andere keer werden we door een nonnetje betrapt toen we de nieuwbouw van de meisjesschool langs de Diestsesteenweg aan het verkennen waren. Wij lopen, het nonnetje ook. Toen we terug aan onze lokalen waren, stond onze proost, pastoor Jan, ons daar al op te wachten om ons de levieten te lezen. De zuster had hem op de hoogte gebracht dat ze ons betrapt had.' 

Bij de muziekkapel van de Chiro

Hugo herinnert zich dat pastoor Jan, drijvende kracht achter een bloeiend parochiaal leven in Blauwput, steeds nauw betrokken was bij het wel en wee van de Chirojongens en -meisjes. Want ook meisjes waren er, maar zoals het toen hoorde, netjes gescheiden van de jongens. 'Er was een nauwe band met de kerk toen”, vertelt Hugo. 'De proost kwam uiteraard op bezoek tijdens het bivak, maar ook doorheen het jaar werden we regelmatig in de kerk verwacht. Zeker tijdens speciale gelegenheden, het uitdelen van de ‘lintjes’ bijvoorbeeld, moesten we in groep naar de mis. In proper uniform uiteraard, toen een bruin hemd met gele das en zwarte floeren broek. 

Voor speciale gelegenheden was daarenboven onze muziekkapel op post', herinnert Hugo zich nog die trouwens landsknechttrommelaar in dat korps was. Het muziekkorps zorgde op heel wat Chirohuwelijken voor de muzikale noot. 

Jeugdbeweging blijft de rode draad

Op zijn twintigste stopte de actieve Chiroloopbaan van Hugo. Datzelfde jaar trouwde hij ook met Chris die hij, hoe kan het ook anders, had leren kennen in de meisjesafdeling van de Chiro. De dochter en zoon die ze kregen gingen uiteraard op hun beurt ook naar de Chiro. Om den brode ging Hugo werken in de bank. “Ik startte mijn loopbaan bij de Generale Bankmaatschappij in Antwerpen. Technologie en zeker computers interesseerden me altijd al en toen de banken de eerste stapjes richting informatisering zetten , met de ponskaarten, was ik er van in het begin bij om daaraan mee te werken. Vervolgens verkaste ik naar de zetel in Brussel om van daaruit mee te werken aan het informatiseren van agentschappen over gans het land. Als je me vraagt wat de mooiste herinneringen en de grootste uitdagingen uit mijn carrière waren is het zeker die informatisering met de overgang en alles wat daar bij kwam kijken naar het nieuwe millennium , de fusie van de Generale Bank met Fortis en de invoering van de Euro.” In 2014, op zijn 63ste, ging Hugo met pensioen. 

Al die tijd was ook de Chiro nooit ver weg geweest. 'Vanuit de Chiro zijn steeds allerlei andere initiatieven gegroeid waar zowel leden als oud-leden hun weg naar toe vonden. In een kelder van één van de Chirolokalen werd Jeugdhuis Grams geboren. De eerste activiteit bestond er uit een toog te metsen. Het was bedoeld als ontmoetingslokaal voor Chiroleden en oud-leden. Er werden allerlei activiteiten georganiseerd voor de iets oudere jongeren', aldus Hugo. De Grams is ondertussen uitgegroeid tot een druk bezocht Jeugdhuis met honderden leden die een paar jaar geleden een volledig nieuw onderdak kregen in een gebouw dat ze trouwens delen met de Chiro van Blauwput. 

Kansen voor Kontakt

Nadat Hugo de Chiro en de Grams achter zich had gelaten bleef hij zijn oude Chiromakkers regelmatig zien. 'In 1973 richtten we met enkele van hen KVK op, officieel Kansen voor Kontakt, officieus Kampferkamp', zegt hij met een knipoog. 'Met deze oud-leiders organiseerden we in 1975 ons eerste ‘mannenkamp’. Nog écht een bivak zoals tijdens onze Chirojaren, met kookploeg, met proost, met allerlei spelletjes, slapen in een tent, met een eigen uniform dat bestond uit een blauwe t-shirt. De groep telde een dertigtal oudgedienden en we trokken er zo’n vijftal dagen op uit. Met het ouder worden haakten steeds meer mensen af. Er blijven er nu nog een tiental over. Slapen in tenten doen we niet meer. En de buitenspelletjes zijn vervangen door culturele uitstappen en bezoekjes aan musea, natuurgebieden, wandelingen enz. Er is nog een barbecue, maar we gaan tijdens ons mannenkamp nu toch al wel eens vaker op restaurant', vertelt Hugo met duidelijk plezier. En de vrouwen? 'Zij mogen niet mee op mannenkamp. De meesten van de vrouwen komen ook uit de Chiro en zij zijn enkele jaren ook samen op kamp geweest. Ze zijn er ondertussen mee gestopt. Eind jaren 70 zijn we wel enkele jaren na mekaar allemaal samen, mannen, vrouwen en kinderen, op weekend geweest. Héél leuk, maar toen de kinderen groter werden is dat ook geëindigd.'

Hugo kijkt met veel plezier terug op zijn Chiroleven en meent dat de Chiro nog een mooie toekomst heeft. 'De Chiro van Blauwput doet het goed. Meer dan honderd kinderen gaan op bivak. Ze hebben mooie lokalen, ze kunnen rekenen op een financieel steuntje van de "steunactie Chiro" waar ondertussen de rakkers waarvan ik de leider was het initiatief hebben overgenomen , waar mogelijk krijgen ze steun van de parochie.' Maar dat actieve parochieleven ziet Hugo met lede ogen achteruit gaan. 'De vele verenigingen zien het aantal leden almaar teruglopen. Vrijwilligers vinden is een aartsmoeilijke opgave. Er worden steeds minder activiteiten zoals eetfestijnen en een Vlaamse kermis georganiseerd. Café De Kring wat dienst deed als ontmoetingscentrum voor buurtverenigingen en uitvalsbasis voor tal van verenigingen en activiteiten moest de deuren sluiten. De Chiro is de enige vereniging die deze neerwaartse spiraal niet volgt. Onze hoop ligt dan ook bij de jeugd', besluit Hugo.